Saturday, April 19, 2014
بررسی ی ِ کوتاه و شناخت نامه ی یک پژوهش ارزشمند ِ ایران شناختی
شنبه سی ام فروردین ۱۳۹۳
|
زبان آذربایجان و وحدت ملی ایران
نوشته ی: ناصح ناطق
ناشر: انتشارات بنیاد موقوفات دكتر محمود افشار
تعداد صفحه: ۱۱۵
نوشته ی: ناصح ناطق
ناشر: انتشارات بنیاد موقوفات دكتر محمود افشار
تعداد صفحه: ۱۱۵
بُرش ِ كتاب: وزیری - سال انتشار: ۱۳۵۸
وطن، نخستین اصل ِ مشترک همبستگی ِافراد یک ملت است. همۀ اهل یک وطن
مانند افراد یک خانه باید در حفظ آن کوشا باشند. وطن کشوری ست که قرنها مردمانی با
هم در آن زندگانی کرده، شادی و غم، نیک وبد و رنج و راحت آن را در طول زمان با هم
دیدهاند و به صورت تاریخ برای آنها مجسّم گردیده است. مردمی که در این وطن مشترک
جغرافیایی و تاریخی زندگانی میکنند ممکن است زبانها و دینهای مختلف داشته باشند،
اما اگر دشمن به وطن حمله کند، وظیفۀ همگان است که از آن دفاع نمایند. برای این که
مردم کشور با هم حُسن تفاهم داشته باشند باید زبان یکدیگر را بفهمند، وگرنه ممکن
است که بسبب نافهمی، داستان مثنوی مولوی برای آنها پیش آید، و آن این که چهار نفر
همراه که زبان مشترک نداشتند مایل به خریدن و خوردن انگور بودند؛ ولی چون هریک آن
را بهزبان مادری خود میگفت موفق به انجام مقصود نشدند. پس لزوم یک زبان مشترک
عمومی که تمام افراد وطن از کوچک و بزرگ بتوانند به وسیله ی آن با هم مکالمه و مکاتبه
کنند بدون هیچ تردیدی لازم است. بچهها در دامان مادر و در کوچه و بازار، بدون
رفتن به مدرسه، به زبان مادری و محلی خود صحبت میکنند و رفع حوایج مینمایند. اما
زبان عمومی ملی را باید در دبستان عمومی و رایگانی بیاموزند تا بتوانند با مردم
استانهای دیگر وطن که همزبان مادری آنها نیستند صحبت کنند. در ایران پس از انقراض
ساسانیان و اختلاط زبان پهلوی با زبان عربی تدریجاً زبان فارسی دری کنونی شکل گرفت
و همه ی تیرههای ایرانی به طور مشترک، ادبیات و فرهنگ عظیمی در این زبان بوجود
آوردند و زبان مشترک بیشتر مردم و رسمی ی همه ی ایران گردید.
بنابراین، اکنون این زبان است که میتواند و باید زبان مشترک عمومی کشور باشد. امّا وجود و لزوم زبان مشترک ملی رافع و مانع وجود زبانهای محلی نیست. بنا برآنچه گذشت، کسانی که طالب وحدت ملی و تمامیت ارضی ایران - این وطن مشترک - هستند، باید برای ترویج و تعمیم زبان ملی در تمام کشور، کوشش کنند. در مورد زبان قدیم آذربایجان، آقای ناصح ناطق حق مطلب را ادا کردهاند.*
بنابراین، اکنون این زبان است که میتواند و باید زبان مشترک عمومی کشور باشد. امّا وجود و لزوم زبان مشترک ملی رافع و مانع وجود زبانهای محلی نیست. بنا برآنچه گذشت، کسانی که طالب وحدت ملی و تمامیت ارضی ایران - این وطن مشترک - هستند، باید برای ترویج و تعمیم زبان ملی در تمام کشور، کوشش کنند. در مورد زبان قدیم آذربایجان، آقای ناصح ناطق حق مطلب را ادا کردهاند.*